به نام دِه به کام شهر!

با وجود تمام توجه‌هایی که سعی می‌شود در قالب‌های حمایتی از روستاها انجام شود، باز هم عموم روستاهای ما مظلوم و محروم هستند. مسئولان معمولاً در شهرهای بزرگ سکونت دارند و حتی اگر محل کارشان در روستا یا ضهر کوچکی باشد، با رفت‌وآمد روزانه به محل کارشان می‌روند (متأسفانه بعضی‌ها همین مسیر را نیز با خودرو و بنزین دولتی می‌روند!)

روستاها را دهیارها می‌گردانند. دهیار توسط شورای روستا و با تأیید فرمانداری منصوب می‌شود، حقوق دولتی می‌گیرد و مسئول پیگیری امور روستا و نماینده دولت در امور آن مردم است.

خبر تلخ اما این است که گاهی به تعبیر ما سبزواری‌ها «همین دهیار را هم به مردم روستا نمی‌بینند!»

اخبار رسیده به دست ما و تحقیقات نشان داده که متأسفانه در بعضی فرمانداری‌ها و بخشداری‌ها، افرادی به ظاهر کارمند کار می‌کنند که در واقع دهیار یک روستا هستند! دهیاری که در روستایش سکونت ندارد و عملاً حقوق دهیاری را می‌گیرد ولی برای فرمانداری یا بخشداری کار می‌کند!

طبیعتاً قابل درک است که کمبود نیروی انسانی، در بعضی ادارات مشکلات ایجاد کرده‌اند، ولی قرار نیست برای حل این مشکل، حق مردم روستا را مورد تعرض قرار دهیم! این منطق مثل این است که بگوییم چون فقیر هستیم اجازه دزدی داریم! آیا عدالت است که روستایی با جمعیت چند صد یا حتی هزار نفره، از دسترسی به دهیارشان محروم باشند، برای اینکه تعداد کارمندان فلان‌جا را افزایش دهیم؟ حقوق دهیاری‌ها، حق مردم روستاست، با چه حقی آن را به جایی دیگر منتقل کنیم؟

در بعضی بخش‌های هر ۶ شهرستان منطقه اخباری از به کارگیری دهیاران در پست‌های اداری به ما رسیده است. از تمام مخاطبان گرامی درخواست می‌کنیم اگر در بخشداری یا فرمانداری، دهیاری را می‌شناسند که به جای خدمت در روستا، به اداره آمده، به ما اطلاعات بدهند. اسامی محفوظ خواهد ماند، تصمیم داریم این لیست را جهت رسیدگی به نهادهای ناظر و بازرسی ارسال کنیم.