تو قهرمان مایی!

سبزوار بار دیگر به صدر اخبار رفت. این بار اما با اتفاقی حماسه‌وار که در آن جان عزیزی رفت، اما فرهنگی استوار بنا شد! سبزوار پیش از این حادثه با سبزوار پس از آن، دیگر شبیه نخواهند بود! سطح و حجم واکنش‌های مردمی نشان می‌دهد که با ماجرایی ویژه روبروییم که اثرات آن با پیش رفتن زمان، گسترده‌تر خواهد شد.

بررسی علمی و همه‌جانبه این حادثه، در مورد کسی که تماشاگر نبود و میان میدان رفت، ظلم، آزار و مزاحمت را تاب نیاورد و جانش را باخت، نیاز به گذر زمان دارد. امید که تحلیل‌گران و به خصوص دانشگاهیان اهل علم، حتماً با ورود به مسئله، باعث آگاهی‌بخشی به جامعه شوند.

وجه مهمی که ما به عنوان مردمی سوگوار و درگیر با مسئله باید به آن توجه کنیم، توجه به وجه خشونت‌پرهیزی است. اتحاد و وفاقی که میان گروه‌ها و سلایق مختلف مردمی، در مورد این حادثه شکل گرفته، می‌تواند راهی باشد به سوی همدلی بیشتر. اگر چنین شود، خون و جان آن عزیز، به پای نتیجه‌ای گران‌مایه هزینه شده است.

مگر می‌شود تصاویر دلخراش را دید و به این فکر نکرد که: چطور این چند جوان، در یک مناقشه ساده، به راحتی چنین وحشیانه از پشت سر و جلو، به جان یک نفر انسان می‌افتند و چاقویش می‌زنند؟ مغزها چطور، به این تباهی می‌رسد که از یک جدل – که می‌توانست به شکل دیگری پیش رود – اینچنین حادثه‌ای با این ابعاد بسازد؟

هشت نفر با صدها نفر اعضای خانواده آن‌ها برای چندین سال درگیر اثرات این ماجرا خواهند بود. در این میان شهید الداغی، رفتاری انسانی انجام داد و تا سال‌ها هر کسی فامیلش «الداغی» است نه فقط در سبزوار که در کل کشور سرش را بالا خواهد گرفت. مهم آن است که در جامعه ما چنین انسان‌هایی بیشتر شوند و البته جانشان حفظ شود تا جامعۀ قوی‌تری بسازند.

اگر اشتباه کنیم و به سمت خشونت حرکت کنیم، شهرستان و سرزمینمان عرصه نزاع بیشتر خواهد شد و مغزهای تباه‌تر! حواسمان را بیشتر جمع کنیم! به جای نفرت‌پراکنی، می‌توانیم حمایت کنیم! همان حکایت روشن کردن شمعی که مفیدتر از نفرین بر تاریکی است!

ما به عنوان سبزواری‌ها یا اهالی شهرستان‌های اطراف، می‌توانیم تصمیم بگیریم بازماندگان شهید را بزرگ بداریم! در خانه، روستا و شهرمان همیشه پذیرای آنان باشیم! یادگارهای شهید را طوری احترام کنیم که به خودمان و دیگران یاد بدهیم چه‌قدر انسانیت، برای همه ما بزرگ است! می‌توانیم با هزینه‌های شخصی برایشان بزرگداشت بگیریم!

می‌توانیم نشان دهیم که یک سرزمین سوگوار است و نشان دهیم – چنان که شایسته امر شهادت است – همه با هم افتخار می‌کنیم و از شهید یاد می‌گیریم!

شهید حمیدرضا الداغی، در دوران بی‌قهرمانی، قهرمان ما شد!