زورتان به چه کسی می‌رسد؟

🖋مهدی مقصودی

اول: می‌گویند: «ملانصرالدین شبانگاهی به خانه آمد و فرزندان را به باد ناسزا و کتک گرفت. زن گفت: چرا چنین می‌کنی؟ پاسخ داد: پول خود را چند کوچه بالاتر گم‌کرده‌ام. زن گفت: به این بچه‌ها چه مربوط است؟ پاسخ داد: آنجا که پول را گم کردم تاریک بود و اگر می‌خواستم گریبانِ رهگذران را بگیرم زورمند بودند و از من کتک نمی‌خوردند. پس در خانه چنین می‌کنم که روشن است و زور بچه‌ها هم به من نمی‌رسد!»

دوم: ماجرای آقای بهروز محبی و رسانه‌های سبزوار، دقیقاً حکایت فوق است؛ ایشان برخلاف رویۀ دو سال اول نمایندگی خود در مجلس که سعی می‌کرد در مسیری منطقی اظهارنظر کند و رفتاری متین داشته باشد، در نیمۀ دوم دوران نمایندگی خود با اظهارنظرهایی شبیه به جبهۀ پایداری، رویه‌ای را انتخاب کرده است که هرچند خوشایند بعضی از تصمیم‌گیران است و در نتیجه در تلویزیون آن‌هم در بهترین زمان (بعد از اخبار ساعت ۱۴) به او تریبون می‌دهند ولی بازخورد خوبی در نشریات و شبکه‌های اجتماعی در سطح کشور و به‌تبع آن در منطقه نداشته است؛ حال جناب محبی که از بازخورد گفته‌های خود برآشفته شده است ـ در سطح ملی که نمی‌تواند کاری انجام دهد ولی ـ برای آرامش ذهنی خود و اقناع اطرافیان، رسانه‌های محلی را به دروغ‌گویی متهم می‌کند.

سوم: اسفندماه سال آینده، انتخابات مجلس برگزار خواهد شد و نمایندگان فعلی باید به طرفداران خود و کسانی که در قالب یاران انقلاب در انتخابات قبلی برای آن‌ها سنگ تمام گذاشتند، گزارش ارائه دهند، ولی از آن‌جا که کارنامۀ آن‌ها خالی از هر نمرۀ قابل قبولی است، دست پیش را گرفته و با فرافکنی، تلاش دارند تا با شلوغ کردن فضا و انحراف اذهان، از پاسخ‌گویی فرار کنند؛ درحالی‌که اکنون وقت پاسخگویی است نه طلبکار شدن از رسانه‌ها به‌عنوان نمایندگان افکار عمومی!

نکتۀ آخر: جناب آقای محبی! دوران نمایندگی دیر یا زود به اتمام خواهد رسید ولی چه خوب است به‌گونه‌ای عمل کنید که روی راه رفتن بدون خدم‌وحشم را در سطح شهر داشته باشید.