محصولِ پروژه‌ها، در اقتصادِ غیر آزاد

هفتۀ گذشته جلسۀ مجمع عمومی هیئت امنای مؤسسۀ آبادانی دیار سربداران، در مشهد برگزار و تصاویری از این جلسه منتشر شد. متنی که رسانه‌های وابسته به منطقه ویژه (که جزء مجموعۀ مؤسسه است) از این جلسه منتشر کرده‌اند، حاوی نکات مهمی است که باید به آن توجه کنیم:

تصاویرِ اشخاص و نامِ آن‌ها که در این جلسه حضور داشته‌اند، بسیار مهم است. به این تصاویر و نام‌ها دقت کنید: کدام مسئولانِ فعلی، در جلسه هیئت امنا شرکت داشته‌اند؟ توجه کنید کدام مسئولان فعلی در سخنرانی‌هایشان از مؤسسه دفاع کرده‌اند؟ آیا میان این دو پاسخ، ارتباطی وجود دارد؟

جلسه در مشهد برگزار شده نه در سبزوار. به نظر شما به چه دلیل این اتفاق افتاده است؟ مگر دیار سربداران، اینجا نیست؟ چرا مؤسسۀ مدعیِ آبادانی در این دیار، مهم‌ترین جلسۀ سیاست‌گذاری خود را در مشهد تشکیل داده است؟

در متن خبر این اسامی ذکر شده است: آیت‌الله مغیسه امام جمعه شهرستان سبزوار و رئیس هیئت امناء، محمدرضا محسنی نماینده پیشین سبزوار در مجلس شورای اسلامی و عضو هیئت موسس و هیئت امنای موسسه، عباس محمدیان رئیس اسبق دانشگاه حکیم سبزواری و علی‌اصغر عنابستانی نماینده فعلی سبزوار در مجلس شورای اسلامی.» سؤال اینجاست که چرا هیچ‌کدام از این نام‌های مشهور، تاکنون حاضر به پاسخ‌گویی و ارائۀ توضیح در مورد این حجم از شائبه‌های مؤسسه نشده‌اند؟ همچنین نام «طیبی» به عنوان رئیس هیئت مدیره آورده شده اما نامی از مدیرعامل ذکر نشده است.

در متن خبر ذکر شده: «آن‌ها خواستار پیگیری حقوقی و تنظیم شکایت قانونی از همه کسانی شدند که با جوسازی‌های مغرضانه و طرح تهمت‌های بی‌سند و مدرک سعی می‌کنند چهره این مؤسسه مردمی را تخریب و روحیه ناامیدی اجتماعی را در بین مردم رواج دهند.» جالب است نه؟ این همه پرسشِ بی‌پاسخ، جواب که نمی‌دهند هیچ، خواستار پیگیری قضایی هم هستند! به نظر شما چه چیزی در مورد مؤسسه وجود دارد که مسئولان آن حاضر به پاسخگویی درباره‌اش نیستند و به پرسش‌های طرح شده هم جوابی نمی‌دهند؟ به نظر شما، از چه نظر، این مؤسسه «مردمی» خطاب شده است؟

این روزها در سطح جامعه، دو مناظرۀ موسی غنی‌نژاد با درخشانی و علیزاده، بارها دیده و شنیده شد و به بحث اول رسانه‌های رسمی و غیررسمی تبدیل شد. مناظره‌ای در مورد مفهوم و نقد لیبرالیسم و نیز در نقطۀ مقابل، بلاهایی که اقتصاد دستوری و رانتی بر سر ما آورده است! مؤسسۀ آبادانی دیار سربداران نمونۀ محلیِ چنین بحثی است و نشان می‌دهد روش کدخدامنشانه‌ای که در دهۀ هفتاد پیگیری می‌شد و افرادی که خود را «معتمدین» و «بزرگان» می‌دانستند، بدون طی مراحل قانونی و بدون رعایت نظم اقتصادی، از طریق روابط مسئولان وقت (خودشان در ویژه‌نامه‌ای که منتشر کرده‌اند به این امر اعتراف کرده‌اند) کار را پیش می‌بردند، به چه نقطۀ پوچ و گرهِ کوری رسیده و چطور منافع ده‌ها هزار شهروند منطقه را تحت تأثیر قرار داده است!

یادمان باشد که انتخابات مجلس نزدیک است … بسیاری از خبرها، ارتباط‌های قوی با این انتخابات دارد.