چه خبر از مجمع مطالبه‌گران؟

مدتی پیش در راستای یک سیاست ملی در حوزه قوه قضاییه، «مجمع مطالبه گران» در استان‌ها و شهرستان‌ها تشکیل شد و بنا بر این نهاده شد که این مجموعه، مطالبه‌های مردم را پیگیری کند.

مثل بسیاری از موارد مشابه، خبرها منتشر شد که در فلان جا، فلانی مسئول مجمع مطالبه‌گران شد و افرادی هم به عنوان اعضای مجمع ثبت شدند. مدارک و مشخصات خواسته شد و چرخه‌ای که در تمام موارد اینچنینی شکل می‌گیرد، پیش رفت.

باز هم طبق معمول، بحث و مناقشه در مورد اینکه «چه کسی باشد، چه کسی نباشد؟» بالا گرفت و افرادی طبق عادتشان زیرآب‌زنی را آغاز کردند و …

افرادی هم بودند که باز مثل همیشه در جست‌وجو طلب یک حکم و ابلاغ، مجمع مطالبه‌گران را نیز فرصتی جدید یافتند و تقلا کردند برای به دست آوردن حکمی برای خود یا اطرافیانشان.

پایان داستان هم باز مشابه قضایای قبلی بود: هیچ!

آیا مجمع مطالبه‌گران، مطالبه‌ای را طرح و پیگیری کرده است؟ از میان هزاران مشکل و مسئله مانند بحث کمبود آب، خشکسالی، بحران‌های محیط‌زیستی، آسیب‌های اجتماعی، رانت‌های یارانه‌ای در نان و مرغ … و دیگر موارد، کدام یک توسط مجمع مطالبه‌گران سبزوار، جوین، جغتای، خوشاب، داورزن یا ششتمد پیگیری شده و به ثمر رسیده است؟

از مجمع مطالبه‌گران مطالبه می‌کنیم که لیستی از مطالبات پیگیری شده، میزان پیگیری و نتیجه کار خود را اعلام کند.

آن طور که مشخص است، مجمع مطالبه‌گران نیز مثل دیگر تشکیلات وابسته به نهادهای دولتی و حاکمیتی، کارکرد عملی زیادی ندارند. مطالبه‌گری، فرهنگ عمومی مردم است و در سایه آگاهی و رسانه‌های آزاد شکل می‌گیرد. مطالبه‌گری را با ابلاغ و دستور و با افراد محافظه‌کار عاشق ابلاغ نمی‌توان پیش برد.

در حال حاضر مهم‌ترین و تاثیرگذارترین پرچم‌دار عرصه مطالبه‌گری، رسانه‌ها به عنوان رکن چهارم دموکراسی هستند‌. مطالبه‌گری در سایه تقویت دیگر عناصر مردم‌سالاری تحقق خواهد یافت، مانند سمن‌ها، انجمن‌ها و دیگر سازمان‌های مردمی، نه در قالب چنین مجمع و پارلمان‌های دستوری که در سال‌های اخیر، ده‌ها مورد از آن تشکیل شده و بدون کوچک‌ترین دستاورد عملی، از یادها رفته است.