سبزواریان – فرهاد ترابی: چراغ‌ها یکی‌یکی روشن می‌شوند و تیتراژ پایانی آرام‌آرام محو می‌شود. نای بلند شدن ندارم. خیلی‌ها چون من، در صندلی سینما فرورفته‌اند. دلم را در روستای مصر جاگذاشته‌ام. در میان سکوت و سراب کویر، حیران مانده‌ام. ملودی زیبای محمدرضا علیقلی در گوشم زنگ می‌زند. مبهوت این‌همه عظمت و شکوهم. می‌خواهم یک‌بار دیگر