رفع تحریم جراحی پلاستیک نیست

بهارنیوز – امین روغنی: همان قدر که شهروندان شش قدرت جهانی، فاقد نگرانی از توافق هسته ای کشورشان با ایران هستند، مردم ما صادقانه و مؤمنانه به آن دل بسته اند که علاوه بر آنان که منتظرند ببیند فردای توافق خورشید از کدام سو طلوع می‌کند!، عده ای نیز دل در شب توافق بسته اند و حتی تحمل صبر تا سحر را نیز ندارند. این حد از تفاوت ذهنیت مردم دو کشور ناشی از محتوای شخصیت یا ضمیر جمعی ایرانی است که به موزه ای غنی از ناکامی‌ها با خرده شکسته‌های نوستالوژیک گذشتگان بدل شده و صادقانه در حساب هر که شیپوری از آینده ای خوب سر دهد، سرمایه گذاری می‌شود و به باری سنگین از مسئولیت بر دوش اعتدالیون افزوده شده است چرا که این سرمایه گذاری‌ها نیز روز پایان خود را دارد.

اما و هزار اما که امید همه موضوع شب و فردای توافق نیست که قطعا امید جوانان سرمایه صادقانه ماست. سهمی از این نوای شور و شیپور از جنس وهم است و ارث آنان پس از شکست‌های کاسبان سیاسی و اقتصادی تحریم‌ها بعد از انصرافشان از سد بستن جلوی رودخانه ملت است که تلاش بعدی آنان است و شیپوری تهی مغز می‌باشد که موجب شده به رفع تحریم‌ها به مثابه جراحی پلاستیکی نگاه شود که از فردای عمل، چهره زشت یا زیبا ی اقتصاد ایران را مجلل می‌کند یادمان نرود که ما در خرداد نود و دو سکان را به واقع گرایی و عقلانیت سپردیم و نه حرکات موجی که برای مردم سرخوردگی را در پی دارد و برای دولت مردان تجربه ای از سیکل عشق و نفرت بودن. عقلانیت صبر می‌طلبد و نگاه تدریجی و در آن صورت است که می‌توان از توسعه اقتصادی و سیاسی سخن راند.

رفع تحریم جراحی پلاستیک نیست بلکه اقتصاد کشور مارا که به علت دوری از مدار عقلانیت به ته چاهی افتاده بود در حرکتی آرام به روی زمین خواهد آورد اما با همان آفات و رقیبان و همسایگان ما نیز به سان سابق است و اگر خلل و آفاتی در خود داشته ایم هنوز در خود داریم تنها با این تفاوت که روی زمین ایستاده ایم و تازه به صحنه رقابت و درمان درد‌های ساختاریمان بازگشتیم. البته ما بر شاغول اعتدالیم و از سوی دیگر بام نمی افتیم و قطعا این کامیابی و نجات کشور از وضعیتی در انتهای چاه، که تاریکی آن مانع دیدن نقصان‌ها می‌شد و در تنهایی خود به جهان ناسزا سر می‌دادیم و هرچه منتظر بودیم بهار نمی آمد.

به شرایطی که کمترین دستاورد آن در روشنایی ایستادن و در جهان بودن و و جهانی بودن است را لایق بیشترین شادی‌ها می‌دانیم اما نه به سان شادی کوری که از شدت سرمستی به آنی در چاهی عمیق تر گرفتار آید. هیچ اقتصاد دانی برای کشوری با بحران‌های جدی امنیتی نسخه ای نمی پیچد. شرط چرخیدن چرخ اقتصاد، پشت سر گذاردن فاز امنیتی است و می‌توان گفت که این شاید نخستین دستاورد این توافق باشد که باعث شود هوش و استعداد و توان و منابع کشور به جای امنیت، روی گشایش بازار و انتقال سرمایه و تکنولوژی و افزایش کارایی و بهره وری متمرکز شود.

کامیابی دوم که البته این توافق گام اول و پیش شرط آن می‌تواند باشد، ایجاد فاصله بین سیاست خارجی و سیاست داخلی است که از بلایای ساختاری جانکاه کشور هایی همچون ماست که باعث شده اقتصادی بی ثبات داشته باشیم و با وزشی از سیاست خارجی در هم شکنیم و منتظر نسیم بعدی باشیم. اما در مرحله سوم علرغم توصیه اکید به فاصله آن دو، بر نزدیکی هرچه بیشتر سیاست خارجی و اقتصاد تاکید داریم و این سه را به معنای باز گرداندن عقلانیت به صحنه سیاست خارجی می‌دانیم که تنها اگر به استراتژی‌ای ملی و نه موقتی بدل شود، جای ستایش بسیار دارد.

پس در برگ هایی دوران ساز از تاریخ ایران که آیندگان در مورد آن قضاوت خواهند کرد در کنار شادی حاصل از توافقی که شمارش معکوس آن نواخته شده است، یادمان نرود که اقتصاد بیرون آمده ایران از چاه، بیش از جشن و پایکوبی محتاج عیب یابی و درمان ساختاری دارد و اگر خوشحالیم نه از بابت این و آن توافق؛ که از چرخش سکان سیاست خارجی به سمت عقلانیت است.