یکی از کامیابی‌هایی که شامل حال نسل امروزی شده این است که هنری چون موسیقی، در دسترس عموم مردم قرار گرفته است هنری که در گذشته‌ای نه‌چندان دور، متعلق به درباریان بود و مردم عادی از شنیدن آن محروم بودند، حتی کسی که برای مردم ساز می‌زد انگشتانش را قطع می‌کردند. شاید برای شما پیش

سابق بر این معیار جهیزیه دختران ایرانی، با اقلام ریزودرشت ظروف مسی سنجیده می‌شد و این ظروف مصرفی که در تمامی مطبخ خانه‌ها جای داشتند عبارت بودند از: دیگ، قابلمه، ماهی‌تابه، کاسه، پارچ، سینی، مجمعه، تشت حمام و…ولی در دهه هفتاد این ظروف هنری به لطف اجناس هر چند پرزرق‌وبرق، اما بی‌خاصیت به گوشه انباری‌ها

اگر به قصد خرید راهی بازار شوی و در لیست خرید خود، ادویه و داروهای گیاهی را، از قلم بیندازی، جای نگرانی نیست چون با نزدیک شدن به عطاری و پیچیدن بوی خوش ادویه‌ها به مشام خود، وسوسه  می‌شوی که از قافله خرید عقب نمانی؛ و ناخودآگاه به صف طویل مشتریان می‌پیوندی. به‌محض ورود به

ابتدا فکر می‌کردم که کار بیهوده‌ای ست در شهر دنبال گیوه و گیوه‌دوز باشم، مطمئن بودم نمی‌توانم اثری از گیوه‌دوزانی که روزگاری نه‌چندان دور، در سر هر کوی و برزن مشغول به کار بودند پیدا کنم و تنها راه دیدنشان را تماشای فیلم‌های قدیمی می‌دانستم و بس! ولی بالاخره بعد از چندین ساعت پرس‌وجو و

مدت‌هاست در حاشیۀ بلوار هشت‌بهشت، واقع در اتوبان شرق سبزوار، شاهد انبوهی از چادرنشینان هستیم با وضعیتی بسیار اسف‌بار. خاک، فرش زیر پایشان است و چادرهای نیمدار دست‌دوز منزل و مأوایشان. پریموس‌های قدیمی چاره برای فرار از سرمای استخوان سوز این روزها؛ سرمایۀ زندگی‌شان چیزی نیست جز حجم زیادی از ضایعات تلنبار شده روی هم.

سبزواریان – شهین شادی: تا زمانی که با شنیدن کلمه نابینا تنها یاریگران ذهنمان عصای سفید و خط بریل باشد و توانشان را صرفاً به اپراتور شرکت مخابرات (تلفنچی) خلاصه کنیم و اوج هنرمندی‌شان را در نوازندگی خیابانی محدود کنیم و تنها یک روز از روزهای تقویم (۲۳ مهر) را به روز جهانی عصای سفید و

سبزواریان: زمانی که فکر تهیه گزارش از شغل غسالی به ذهنم رسید، یاد سریال قصه‌های مجید افتادم که مجید برای موضوع انشای «چه کسانی بیشتر از همه به مردم خدمت می‌کنند» نوشته بود: «بااینکه مرده‌شورها هم مثل بقیه شغل‌ها به مردم خدمت می‌کنند ولی مردم از آن‌ها بدشان می‌آید و باوجوداینکه خود مرده‌شورها می‌دانند که

سبزواریان – شهین شادی: باوجوداینکه حوصله بیرون رفتن را نداشتم ولی برای خرید مقداری لوازم مجبور شدم از خانه خارج شوم. قدم‌زنان از خیابان بیهق وارد شریعتمداری شدم؛ سمت چپ پیاده‌رو، چشمم به ویترین چوبی و قدیمی مغازه پارچه‌فروشی افتاد. ازآنجاکه مقداری پارچه نیاز داشتم وارد مغازه شدم. سلام دادم… همان ابتدای ورودم خیلی جا