بزرگ ترین جفایی که می توان در حق امام حسین (ع) روا داشت این است که تمام زندگی اش را به کنجی گذاریم و حسین(ع) را مردی بدانیم که در صبح عاشورا طلوع کرد و در ظهر آن روز غم انگیز، در گودال قتلگاه به خون خود غلتید. این تصویری است که اغلب ما شیعیان

قیام امام حسین (ع) و یاران بزرگوارشان در روز عاشورا از وجوه مختلف تاریخی، کلامی، فلسفی، اخلاقی و … مورد ارزیابی قرار گرفته است. در گفتار حاضر، سید محمدرضا بهشتی، استاد فلسفه از منظری معرفت‌شناختی با تحلیل فرازهایی از دعای عرفه امام حسین (ع) به بررسی رابطه میان معرفت و ایمان می‌پردازد. متن حاضر تلخیص

یاهو کیست این پنهان مرا در جان و تن؟  //  کز زبان من همی گوید سخن این که گوید از لب من راز کیست  //  بنگر این صاحب آواز کیست؟ در من این سان خودنمائی می کند  //  ادّعای آشنائی می کند کیست این گویا وشنوا در تنم؟  //  باورم یا رب! نیاید کاین منم

ﺩﺭ ﻗﺒﺎﯾﻞ ﻋﺮﺏ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻣﮑﻪ “ﺯﻣﯿﻦِ ﺣﺮﺍﻡ” ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺟﺐ، ﺫﯼ ﺍﻟﻘﻌﺪﻩ، ﺫﯼ ﺍﻟﺤﺠﻪ ﻭ ﻣﺤﺮﻡ “ﺯﻣﺎﻥ ﺣﺮﺍﻡ”؛ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ. ﺩﻭ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﯿﺪﻧﺪ، ﺗﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺎﻩِ ﺣﺮﺍﻡ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﻣﻮﻗﺘﺎً ﺗﻌﻄﯿﻞ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ