آنان که به چشم نمی‌آیند

اگر شب‌ها گذرتان از میدان شریعتی افتاده باشد در ضلع شرقی میدان تعداد ۵ یا ۶ خانم را مشاهده می‌کنید که در حال تکدی‌گری هستند.

شروع این تکدی گری با حضور یک پیرزن شروع شد و به‌مرورزمان بر تعداد آن‌ها افزوده شد و با همین روال در آینده هم تعداد آن‌ها زیادتر خواهد شد؛ البته تعداد متکدیان سطح شهر به همین چند نفر خلاصه نمی‌شود و در دیگر نقاط سطح شهر هم حضور دارند.

هرچند که تکدی‌گری کار زشتی است ولی حضور این تعداد خانم در این وضعیت مایهٔ تأسف است؛ در این خصوص ذکر چند نکته را لازم می‌دانم:

اول: شکی نیست که افزایش تکدی‌گری ناشی از معضلات اجتماعی و بحران‌های اقتصادی است ولی طبق بند ۵ ماده ۵۵ قانون شهرداری‌ها، جلوگیری از تکدی‌گری، جمع‌آوری و واداشتن متکدیان به کار و توسعه آموزش عمومی… از وظایف شهرداری‌ها است و گسترش این پدیده در سطح شهر، ناشی از این است که شهرداری به تکالیف قانونی خود عمل نکرده است.

دوم: تا همین چند سال پیش با برنامه‌ریزی شورا و عملکرد شهرداری و سپردن کار به یکی از مؤسسات خیریه، تا یک قدمیِ اعلام «سبزوار، شهر بدون گدا» پیش رفتیم ولی متأسفانه به دلیل عدم انجام تعهدات توسط شهرداری نسبت به پیمانکار، کار ابتر ماند.

سوم: حضور این تعداد متکدی زن در ورودی‌ها و خروجی‌های شهر و در چهارراه‌ها و میدان‌های سطح شهر، زیبنده شهر سبزوار نیست؛ شایسته است فرمانداری نسبت به فعال کردن ستاد متکدیان فرمانداری اقدام کند و وظایف اداراتی همچون شهرداری، بهزیستی، کمیته‌امداد، دادگستری و… به آن‌ها یادآوری کند و مسئولانِ مربوط مورد بازخواست قرار گیرند.

چهارم: در چهار سال گذشته، آقای عنابستانی عضو کمیسیون اجتماعی مجلس بوده‌اند؛ شایسته است که گزارش پیگیری‌هایشان در بخش‌های مربوط به مسائل اجتماعی حوزهٔ انتخابیه را به افکار عمومی ارائه دهند.

نکته پایانی: خواندنِ بخشی از نامه حضرت امیر خطاب به مالک اشتر که درباره حقوق محرومان و مستضعفین است ـ به‌خصوص برای مسئولین ـ خالی از لطف نیست:

«در خصوص طبقات و محروم جامعه که هیچ چاره‌ای ندارند (و عبارت‌اند) از زمین‌گیران، نیازمندان، گرفتاران، دردمندان!

همانا در این طبقه محروم گروهی خویشتن‌داری کرده و گروهی به گدایی دست نیاز برمی‌دارند، پس برای خدا پاسدار حقی باش که خداوند برای این طبقه معین فرموده است… مبادا سرمستی حکومت تو را از رسیدگی به آنان بازدارد، که هرگز انجام کارهای فراوان و مهم عذری برای ترک مسئولیت‌های کوچک‌تر نخواهد بود.

همواره در فکر مشکلات آنان باش و از آنان روی برمگردان، به‌ویژه امور کسانی را از آنان بیشتر رسیدگی کن که از کوچکی به چشم نمی‌آیند و دیگران آنان را کوچک می‌شمارند و کمتر به تو دسترسی دارند.»