اینک حجت تمام شده است!

گفته‌اند: «بچه‌ها از رفتارِ پدر و مادرشان چیزی می‌آموزند نه از گفتارشان!». این نسبت، در میان حاکمان و مردم هم تقریباً برقرار است! برای همین است که نقل کرده‌اند «الناس علی دین ملوکهم»! مسئولان و حاکمان باید این را بدانند که گفتار و سخنرانی‌هایشان، تأثیرِ کمتری نسبت به رفتار و کنش‌هایشان در جامعه دارد.

در ماه‌های نزدیک به انتخاباتِ مجلس، بارها در جلسات، برنامه‌ها و سخنرانی‌ها، بر افزایش مشارکت تأکید شده است. در «گفتار» از مردم تقاضای مشارکت کرده‌اند و فعالانِ سیاسی را به این امر دعوت می‌کنند اما در «رفتار» طوری رفتار می‌کنند که انگار مشارکتِ مردم برایشان مهم نیست! چطور می‌شود در یک انتخابات، فرصتِ حضور به نمایندگان درصدِ زیادی از مردم نداد بعد از همان درصدِ مردم، تقاضای شرکت در انتخابات را داشت؟ «منِ» شهروند، وقتی نامزدی را نمی‌بینم که اندیشه‌های من را نمایندگی کند، چطور باید در انتخابات شرکت کنم؟

به نظرم مسئولانِ حوزۀ انتخابیه به‌جای اینکه این‌طرف و آن‌طرف جلسه بگذارند و خبرنگاران، فعالانِ سیاسی و افراد مؤثر را به اهمیتِ مشارکت آگاه کنند، بهتر است تشریف ببرند با مسئولانِ برگزاری و نظارت بر انتخابات چنین سخنانی داشته باشد! آن‌کسی که جلویِ افزایش مشارکت را می‌گیرد مطمئناً ما نیستیم که می‌آیید با ما صحبت می‌کنید!

حسنِ روحانی، با آن سوابقِ انقلابی و اصولگرایی، نمایندگیِ مجلس و خبرگان و حضور در مقام ریاست جمهوری، در انتخابات مجلس خبرگان رد صلاحیت شد تا مشخص شود رد صلاحیت علی لاریجانی در دورۀ قبل فقط یک اتفاق نبود! تفکری وجود دارد که تمام گرایش‌های ابتدای انقلاب (از چپ‌ها تا ملی‌گراها یا آزادی‌خواه) را از میدان سیاست خارج کرد، بعد از دلِ تفکرِ انقلابی، اندیشه‌ای که دنبالِ اصلاحِ رویه یا اصلاح‌طلبی بود نیز با این رد صلاحیت‌ها از میدان به در شد! حالا که با رد صلاحیت روحانی و لاریجانی گرایش‌های عقل‌گرا و معتدل هم حذفش شدند: «مرکز افتاد برون بس که شد این دایره تنگ»

اکنون نامزدهای موردتوجه درصدِ اقلیتی از مردم، باقی‌مانده‌اند! به قول حسنِ روحانی در بیانیه‌اش: «اینک حجت تمام شده است»! پس در «رفتار» نشان می‌دهند که به مشارکتِ همین درصدِ محدود راضی هستند و «گفتار» شاید چیز دیگری باشد اما مردم از رفتارِ مسئولان تأثیر می‌پذیرند!

ما به حداقل‌ها راضی شده بودیم و در همین حوزۀ انتخابیۀ سبزوار، حاضر شدیم با وجودِ همۀ مشکلات و با همۀ فشاری که «قهرِ مردم» به ما ایجاد می‌کرد، باز هم برای «ایران» و برای اینکه بهترین راه‌حل را صندوقِ رأی می‌دانستیم، با گزینه‌های حداقلی پایِ کار بیاییم! ولی همین گزینه‌های حداقلی هم رد صلاحیت شدند!

ازیک‌طرف با مردمی روبرو هستیم که تصمیم دارند اعتراضشان را (که از راه‌های دیگر شنیده نشد) با نرفتن پای صندوق نشان دهند ـ البته که ما موافق نیستیم ـ و از یک طرف با این تصمیم‌های مسئولانِ امر، با چه انگیزه‌ای و پایِ کدام اشخاص مردم را پای صندوق بیاوریم؟ پای کسی که به خاطر درگیری با سربازِ بی‌دفاع، هنوز چنان در افکار عمومی تحتِ فشار است که جرئت ندارد یک جلسۀ عمومی بگیرد؟ یا آن‌یکی که اسم خودش پای فلان مؤسسه مشهور است؟ یا آن‌یکی که در دورانِ مسئولیتش کارنامۀ حداقلی هم ندارد؟ یا آن‌که ویدیوهای تبلیغاتی‌اش، با ادای حروفِ حلقی در زبان عربی مزین شده است (چون توانایی دیگری هم ندارد)؟

چه توقعی از ما دارید؟ رفتار و رویکردِ شما، به ما نشان می‌دهد که توقع دارید مشارکت نکنیم! مثل روزهای آخر اسفند و نزدیکِ نوروز که معلمان تهدید می‌کردند: «هرکس نیاید غیبت می‌خورد و صفر می‌گیرد!» اما در عمل یک‌طوری به ما می‌فهماندند که نیایید تا تعطیل شود!