با «نبودنتان» به ما فیض برسانید

اگر ساکن تهران باشید و تصمیم داشته باشید به‌صورت زمینی از تهران به تبریز سفر کنید می‌توانید فاصلهٔ ۶۰۰ کیلومتری تا مقصد را با خیالی آسوده و از طریق آزادراه تهران ـ تبریز طی کنید.

همچنین اگر بخواهید به همدان سفر کنید کل مسیرتان آزادراه است.

اگر تصمیم به سفر به نصف جهان داشته باشید نیز می‌توانید از مسیر آزادراه تهران ـ قم تا شهر اصفهان در آزادراه رانندگی کنید.

حال اگر خیال سفر به دومین شهر پرجمعیت ایران، پایتخت معنوی ایران و مهم‌ترین شهر مذهبی کشور یعنی مشهد را داشته باشید باید از اتوبانی عبور کنید که جادهٔ آن از کمترین زیرسازی اساسی محروم بوده و به‌اصطلاح «کَفی» است و کمترین شباهتی به مسیرهای ذکر شده ندارد.

آمار به ما می‌گوید که در ایران ۲۸۱۶ کیلومتر آزادراه وجود دارد که سهم خراسان از این راه‌ها فقط ۴۰ کیلومتر و به قولی ۸۰ کیلومتر (چنانچه هر دو مسیر رفت‌وبرگشت را حساب کنیم) است که آن‌هم در دولت اصلاحات اجرا و به بهره‌برداری رسیده است.

البته در دولت‌های نهم و دهم موضوع احداث آزادراه حرم تا حرم (قم ـ مشهد) مطرح شد ولی تنها دستاورد آن در حوزهٔ جغرافیایی خراسان اجرای قسمت‌هایی از پروژه در سبزوار بود که حاصل آن تاکنون برای سبزواری‌ها، فقط تخریب جنگل‌های طاق و از بین رفتن محیط‌زیست بوده است و متأسفانه زیرسازی‌های قبلی هم به دلیل رها شدن پروژه از بین رفته‌اند.

اینکه در دیگر نقاط کشور آزادراه‌های موجود و آزادراه‌های در حال احداث از شمال شرق و به‌ویژه خراسان بیشتر است یک دلیل بیشتر ندارد و آن‌هم کم‌کاری و کم‌لطفی مسئولان به‌ویژه نمایندگان مجلس در ادوار مختلف است.

متأسفانه در دورانی که نمایندگان مجلس در دیگر استان‌ها در حال ایفای نقش خود جهت دریافت ردیف‌های بودجه در سطح ملی برای حوزهٔ انتخابیه خود هستند نمایندگان به‌اصطلاح سیاسی‌ای همچون کریمی قدوسی و نصرالله پژمان‌فر ـ باوجوداینکه چندین دوره است بر کرسی نمایندگی کلان‌شهری همچون مشهد تکیه زده‌اند ـ در حال بر زمین زدن رئیس‌جمهوری و برکشیدن رئیس‌جمهور دیگری هستند و اگرچه برحسب عادت هرروز در کلامشان از مردم صحبت می‌کنند ولی فرودگاه مشهد برای آن‌ها ساخته شده است تا مسافت مشهد ـ تهران را به طرفه‌العینی طی‌الارض کنند و از مردم بیچاره خبر ندارند که مسافت هشت‌صد و خرده‌ای مشهد ـ تهران را هر بار با دیدنِ جان باختنِ عده‌ای از هم‌وطنان طی کنند و در دل به این فکر کنند که شاید روزی هم نوبت آن‌ها شود!

به‌غیراز مسیر مشهد ـ تهران در دیگر مسیرهای استان هم وضع بهتر نیست و اوضاع آن‌قدر بغرنج است که خبرنگاران و شهروندان فقط با ریختنِ روکش آسفالت در این جاده‌ها خوشحال‌اند که بالاخره همین نگاه به جاده‌ها هم غنیمت است.

کاش دولت رئیسی که دولت آرمانی این نمایندگان پرمدعاست حداقل تعدادی از آن‌ها را به دولت می‌برد تا هم دولت از وجودِ بی‌مثالشان بهره می‌برد و هم ما خراسانی‌ها کمی از نبودشان به فیض می‌رسیدیم، شاید در نبودنشان کارها بهتر پیش می‌رفت!

نکته پایانی: به نظر می‌رسد که در موضوع عقب‌ماندگی تاریخیِ جاده‌های استان خراسان که این روزها خانواده‌های زیادی را داغدار می‌کند بیشترین تقصیر را در درجهٔ اول نمایندگان و بعد از آن‌ها استانداران ادوار مختلف دارند که تاکنون نتوانسته‌اند نسبت به جذب اعتبارات اقدام کنند؛ امیدوارم کسانی که به نمایندگان و استاندار فعلی دسترسی دارند آن‌ها را از خواب خرگوشی بیدار کنند.