برنامه‌های دردسرساز

اینترنت و فضای مجازی علاوه بر ضرورتی که دارد، دردسرساز هم شده. قطعاً هر خانواده ایرانی که فقط یک‌فرزند دانش‌آموز داشته باشد یا خودش فرهنگی باشد، نصبِ برنامه شاد جزو ملزومات اصلی پلتفرم‌هایش خواهد بود. از آن‌جایی که در بسترِ شاد فقط مدیران مدارس می‌توانند گروه تشکیل دهند؛ اولیای دانش‌آموزان مجبورند برای ارتباط با همدیگر دست‌به‌دامان یک محیط اجتماعی دیگر شوند. حالا خانواده‌هایی که دو یا سه فرزند دانش‌آموز داشته باشند به‌مراتب موقعیتشان نامناسب‌تر خواهد بود.

پیام می‌فرستند: «تصمیم بر این شد که برای تعامل با اولیا یک فضای کوچک محسوس تشکیل دهیم و روبیکا را از هر لحاظ مناسب‌تر دیدیم. شما را هم عضو کردیم، لطفاً خارج نشوید از گروه!» تا داری فکرت را هماهنگ‌وتنظیم می‌کنی، درجا و بی‌معطلی، یکی از دوستانت توی شاد پیام می‌دهد که «خوبی؟ چه خبر؟ فیلمی که جشن تولد با گوشی‌ات گرفتی می‌فرستی برایم؟ فیلترشکن ندارم، تلگرام نفرستی! فقط بله دارم و شاد و روبیکا! همۀ برنامه‌هایم را حذف کرده‌ام خلاص!» فیلم را که می‌فرستی برایش روبیکا، دوباره می‌آید توی شاد ازت تشکر می‌کند، انگار شرطی شده که فقط از شاد پیام بفرستد.

دیگری توی ایتا پیام فرستاده که «اینستا نمی‌یای؟ رفتی کُره ماه؟ چند تا کلیپ خوب برایت فرستادم. لینک محصولات آرایشی دخترخاله‌ام. اصل کار شناخت پیج‌اش است، حتماً دنبال کن تا حمایت شود!»

با هزار جور فیلترشکنِ خریدنی می‌روی اینستا می‌بینی صفحه‌ات پر است از پیج‌هایی که تمامِ پست‌هایت را لایک کرده‌اند و در آخرین پست‌ِ تو کامنت گذاشته‌اند: «لایک کردم، مَرامِت لایک کردنه!» و تو، توی این معرکه فکر می‌کنی هیچ کاره‌ای!

بعد می‌بینی باز یکی پیامک ساده فرستاده: «واتساپ نیستی! هر چه پیام می‌دهم جواب نمی‌دهی! کار ضروری داشتم.» اینستا دارم، شاد دارم، ایتا، ایمو، بله، واتساپ، روبیکا، تلگرام، سروش هم. شترگاوپلنگ! «کدام‌یکی راحت‌تری تا ویس بفرستم؟» می‌گویی: تلگرام. بعد می‌روی می‌بینی چندین ویس گذاشته و تو در تخمینِ دقایقش اشتباه می‌کنی و آخرش نوشته: «جلو خانواده گوش نکنی، چون یک رازه! سعی کردم حتی یک‌ثانیه حرف تکراری نزده باشم تا وقتت را نگیرم. حتماً برایم ویس بگزار!»

«بگذار» را نوشته «بگزار»! فقط ایمو بفرست، چون ویس‌هایش روی یک‌دقیقه تنظیم شده. گوش‌هایم صدای یک‌دقیقه به بالا را نمی‌شنود. توی تلگرام خداحافظی می‌کند و باز دوباره می‌آید پیامک گوشی استیکر برایت می‌فرستد.

یکی دیگر توی روبیکا پیام داده: عکس‌های مسافرتِ اصفهانِ ۶ سال پیش را برایت ارسال کردم. واتساپ هم نفرستادم تا حافظه گوشی‌ات پر نشود، فلان اپلیکیشن هم نفرستادم چون عکس‌ها را بی‌کیفیت می‌کند. می‌پرسی تلگرام فرستادی؟ می‌گوید بله! می‌بینی نیامده. می‌پرسی اینستا فرستادی؟ می‌گوید بله! باز هم می‌بینی نیامده؟ می‌پرسی شاد؟ می‌گوید بله؟ آهان برنامه بله؟ می‌گوید بله!

در آخر از بس پیامک معمولی فرستاده‌ای پیام می‌آید مشترک گرامی و عزیز، بسته مکالمه شما رو به پایان است، با تمدید خودکار و فرستادن پیامک می‌توانید مجدداً شارژ نمایید. تنها مقاومتی که در مقابل اوجِ رگباری که روی سرت ریخته و انگار که همه آژیرها و سوت‌ها با هم به صدا درآمده‌اند؛ گوشی‌ات را می‌گذاری حالت هواپیما و می‌سُرانی زیر مبل و یک نفس عمیق می‌کشی.