فاجعه عدم اقامت مدیران

ما بعضی مواقع، مشکلات را دست کم می‌گیریم و از کنارشان می‌گذریم. زمانی متوجه عمق مسئله می‌شویم که بحران پیش آمده و به اصطلاح دیگر آب رفته به جوی باز نمی‌گردد!

شهرستان‌های تازه تأسیس و بخش‌های منطقه غرب خراسان رضوی، دچار مشکلی اساسی هستند که متأسفانه نهادهای ناظر و به خصوص استانداری، در مورد آن سکوت کرده است. با وجود آن که به لحاظ قانونی و به اعتراف و سخنرانی مسئولان، باید مدیران ادارات در محل خدمت سکونت داشته باشند، اما در منطقه ما چنان این مسئله نادیده گرفته شده که حتی قباحت آن نیز از بین رفته است!

برای مردم مظلوم بخش‌ها و شهرستان‌های کوچک، عادی شده که مدیر فلان اداره هر روز با خودروی اداری برود و بیاید! برایشان عادی شده که در زمان بحران، فرماندار، بخشدار یا فلان مدیر را با تلفن خبر کنند و یک ساعت بعد از بحران (به فرض مسئولیت‌پذیر بودن) تازه سروکله‌شان پیدا شود!

مردم در روستاها عادت کرده‌اند که دهیارشان به عنوان نیروی رایگان در بخشداری یا فرمانداری کار کند و در روستایشان سکونت نداشته باشد و از دردها و رنج‌های این مردم بی‌خبر باشد! حقوقی که برای خدمت به مردم روستا به حساب دهیار واریز می‌شود، عملاً در خدمت کارهای دیگر است …

مشخصاً راه‌حل اساسی، در مرحله اول، سکونت خود فرمانداران و بخشداران است. در مرحله بعد نیاز است این فرمانداران و بخشدار، مدیران دیگر را نیز وادار به سکونت کنند‌. این‌قدر قحط‌الرجال نشده که ناز و عشوه یک مدیر شهرستان یا بخش را هم بخریم که شرط و شروط بگذارد! چرا که بعضی حضرات شرط گذاشته‌اند: من امکان سکونت ندارم!

جالب‌تر اینکه بسیاری از این مسئولان، کلی در مورد «مدیریت جهادی» هم سخنرانی می‌کنند و کلی شعار اسلامی و انقلابی به در و دیوار می‌زنند! چفیه می‌اندازند و مدعی ادامه دادن راه شهدا هستند! کجای راه شهدا، از جنس چنین ظلمی است؟ که شما یکی از اساسی‌ترین مبانی جایگاه خود را رعایت نکنید و مردم رنج آن را بکشند!

استانداری هم انگار با مسئله کنار آمده! البته در مصاحبه و سخنرانی‌ها حسابی کباده قانون‌مداری می‌کشند که ما چنین می‌کنیم و چنان! اما حتی به اندازه سکونت مدیران خودشان هم توانایی و قدرت ندارند! مطالبات دیگر مردم پیشکش!