‍ مجیزالدوله

این ویدیو را ببینید! خبرنگار، می‌خواهد از رئیس‌جمهور سؤال بپرسد. تصور اولیۀ ما این است که «مطالبه» یا مشکلی را طرح کند یا از نفر اولِ دستگاه اجرایی، در مورد برنامه‌های آینده مسئله‌ای را بپرسد. در کشوری سرشار از بحران‌های اقتصادی، کم‌آبی، اجتماعی و … به نظر شما چند هزار سؤال برای پرسیدن در چنین نشستِ خبریِ مهمی وجود دارد؟

خبرنگار اما چه می‌پرسد؟ ابتدا برای دقایقی مجیزِ دولت را می‌گوید و اقدام‌های هیئت‌دولت را ستایش می‌کند، چند متلک به دولت قبل و منتقدان دولت می‌اندازد، «اصلاح‌طلبان» را – که مدت‌هاست وجود خارجی ندارند و اصلاً جایی برای فعالیت در دستگاه سیاسی نداشته‌اند – خطاب قرار می‌دهد و …

خلاصۀ حرفش خطاب به رئیسی این است: «شما چرا اینقدر خوبید؟ دم شما گرم اینقدر مشکلاتی که آن قبلی‌ها ایجاد کردند حل کردید! آیا از انتقادهایی که به کارتان می‌کنند ناراحت نیستید؟»

چنین اتفاقی، دور از تصور نیست، اما در این کلیپ چند دقیقه‌ای، شکل کاریکاتوری و مبالغه‌آمیز آن را می‌بینیم تا متوجه شویم در عرصۀ رسانه، دچار چه فاجعه‌ای شده‌ایم! حداقل دستاوردِ چنین فاجعه‌ای، وضعیتی است که می‌بینیم: رسانه‌های داخلی مرجع بخش عظیمی از افکار عمومی نیستند و منابعِ خبریِ آن‌ها رسانه‌های مستقر در دیگر کشورهاست! بخشی از آن رسانه‌ها نیز به طور مستقیم یا غیرمستقیم از منابع مالیِ دشمنانِ این کشور تغذیه می‌کنند!

ما در همین سبزوار خودمان در همین رسانه‌های محلی خودمان نیز چند بار چنین مواردی را داشتیم! خبرنگارانی که در نشست خبری، به سبک پامنبری‌های قدیمی، دم به دم مدیر یا رئیس می‌دادند و به جای پرسش، مجیز و تملق آقای رئیس را می‌گفتند و از رئیس قبلی انتقاد و گله می‌کردند! این رویه همان‌طور که در سطح ملی جریان دارد، در ابعاد محلی نیز ما به ازا پیدا کرده است!

این افراد سه دسته‌اند: یک دسته یاد گرفته‌اند راه پیشرفت چیست و همین فرمان را پیش می‌روند! و از این مسیر مجری، تحلیل‌گر، استاد دانشگاه و مسافر قطر هم می‌شوند و در ازای این منافع سریع‌الوصول، گوش‌هایشان را روی حجمِ گله‌های مردمی می‌بیندند! یک دستۀ دیگر ایدئولوژی خاصی دارند و در مسیر حفاظت از جهان‌بینیِ خودشان، از هم‌فکرشان حمایت می‌کنند. دستۀ سوم اما نه نگاه و عقیدۀ خاصی دارند و نه از جناب رئیس چیزی به آن‌ها می‌رسد! نه مثل دستۀ اول دنیا را به دست می‌آورند نه مثل دستۀ دوم آخرت را!

🔹دلم به حال این «خَسِرَ الدُّنْیَا وَالْآخِرَهَ»ها می‌سوزد که به یک کارت هدیۀ رئیس دلخوش‌اند! آن کارت را خبرنگاران منتقد، راحت‌تر هم دریافت می‌کنند اما آنان …