نام‌های مهم، اما محو

نیمه شعبان، میلاد امام عصر (ع) علاوه بر این عید شیعیان، مناسبتی دیگر نیز در تقویم ملی دارد. این روز و هفته را به یاد سربازان گمنام امام زمان نامگذاری کرده‌اند. نامی برازنده و شایسته.

این سربازان که معمولاً از نخبگان جامعه گزینش شده‌اند، مظلوم‌ترین قهرمانان این سرزمین هستند. چه در عصر جنگ که خطرناک‌ترین بخش عملیات و حفاظت بر دوش تعداد اندکی از آنان قرار می‌گرفت، آن‌هم با کمترین سپر حفاظتی، چه در عصر صلح که تنش‌ها و چالش‌های آنان، چیزی کمتر زمان جنگ نبوده است!

واقعیات حاکم بر جهان کنونی، وضعیت را به شکلی درآورده که اگر نیروهای امنیتی – اطلاعاتی یک کشور، حتی یک روز و یک ساعت در کارشان تعلل کنند، محصول و جزای این خطای کوچک، انفجار، ترور و حتی فجایع ملی با مقیاس چند صد کشته، در قلب کشورشان خواهد بود.

سربازان گمنام امام زمان، درجه بر دوش ندارند و کسی به احترامشان پا نمی‌زند، وقتی هم در راه اهدافشان کشته شوند، تشییع جنازه معمولی دارند چون کسی حق ندارد بداند که چطور شهید شده‌اند … اصلا کسی نمی‌فهمد شهید هستند!

در زمانه‌ای که توپ‌خانه رسانه‌ای دشمن و بیگانه و بعضی گروه‌های داخلی (گاهی از سر ناآگاهی و گاهی از سر غرض) این آدم‌های ناشناس اما مهم را هدف قرار داده‌اند، باز هم به لحاظ امنیتی، ظرفیت ارائه اطلاعات لازم جهت دفاع از خود را ندارند! و چه مظلومیتی بالاتر از اینکه تو بدانی چه طور دروغ می گویند اما استخوان در گلو و خار در چشم صبر کنی!

 طبیعتاً نمی‌توان تمام افراد یک قشر یا نهاد را تطهیر کرد یا معصوم پنداشت، اما هدف نگارنده از این چند سطر نیز معصوم پنداشتن نبود. بلکه مسأله اصلی بیان اهمیت و یادکرد مظلومیت و محدودیت‌های پرسنل این وزارتخانه مهم بود.

خیلی حرف‌ها هست که نمی‌شود گفت، وزارت اطلاعات و اداره‌های آن در شهرستان‌ها، نمی‌توانند از ما رسانه‌ها رپورتاژ آگهی یا تبلیغ بخواهند، نمی‌توانند تصویر مدیرشان را بر نشریه و کانال یا پیج بزنند، نمی‌توانند حتی بگویند در یک ماه اخیر در همین شهرستان‌هایی که دایره مسئولیتشان است جلوی چند پروژه خرابکاری را گرفته‌اند … اما خدا را خوش نمی‌آید ما هم در روزگاری که اینچنین بی‌انصافانه از آن طرف آب‌ها، آماج حمله قرار گرفته‌اند واقعیات را نگوییم:

آنقدر که ما خبر داریم، سربازان گمنام امام زمان، نه سیاسی هستند و نه حزبی، نه بنده دستگاه‌های اقتصادی هستند و نه برده اوامر اشخاص صاحب منصب. اشتباهات دیگران را پای آن‌ها ننویسیم، هر حرف بی‌حسابی را هم از هر مزدوری قبول نکنیم که این نخبگان بی‌شهرت، ستون و اسکلت امنیت این سرزمین هستند و ضعیف کردنشان، اول از همه، جان امنیت کل ما را می‌گیرد!