نهادهایی که بی‌خاصیت شده‌اند

از ابتدای حمله اسرائیل به غزه تاکنون بیش از بیست هزار انسان ـ که عموماً کودک و زن هستند ـ به شهادت رسیده‌اند و هرلحظه هم بر تعداد آن‌ها افزوده می‌شود. هرکدام از ما در امور روزمره خود با اعداد و ارقام سروکار داریم به همین دلیل نوشتن و بیان عدد «بیست هزار» مثل دیگر اعدادی که به زبان می‌آوریم برایمان راحت است ولی وقتی از عدد فراتر رویم و دقت داشته باشیم که اینجا صحبت از بیست هزار «انسان» است که چنانچه این حملات نبود اکنون می‌توانستند نفس بکشند، زندگی کنند و به دنبال آمال و آرزوهای خود باشند، نباید به‌راحتی از کنار آن بگذریم و بایستی کمی درنگ کنیم.

این روزها وقتی اخبار غزه را دنبال می‌کنیم، هرروز شاهد هستیم که به تعداد تلفات جنگ افزوده می‌شود و با توجه به اینکه مدت‌زمان جنگ طولانی شده، اخبار حاکی از آن است که متأسفانه حساسیت جهانی هم نسبت به این مردم مظلوم همچون روزهای آغازین جنگ نیست! دراین‌بین آنچه که بیش از همه ناامیدکننده است انفعال و عدم توان نهادهای بین‌المللی نسبت به توقف جنگ است. واقعیت این است که علی‌رغم اینکه در چند دهه گذشته خوش‌بینی فوق‌العاده‌ای نسبت به نهادهای بین‌المللی در جهان وجود داشت، جنگ غزه نشان داد که این نهادها برخلاف تصور اولیه توان نقش‌آفرینی و توقف جنگ را ندارند!

از طرف دیگر دیدار عالی‌ترین مقام اجرایی جمهوری اسلامی ایران و ولیعهد سعودی بعد از یازده سال در نشست اضطراری سازمان همکاری‌های اسلامی در ریاض هم این نوید را می‌داد که با اتحاد کشورهای اسلامی قرار است فشار بر رژیم اسرائیل و هم‌پیمانانش منجر به توقف جنگ گردد ولی متأسفانه گذر زمان نشان داد که این نشست و نشست‌های مشابه نیز جز ارائه دادن بیانیه‌های بی‌خاصیت دردی را دوا نخواهد کرد.

نکته پایانی: این روزها، ظلمی که بر کودکان و زنان غزه می‌رود برای بسیاری چون من حسِ اندوهگینی و غمگینی را فراهم کرده است و این پرسش را مدام ایجاد می‌کند که: «چرا هیچ فرد، نهاد و قدرتی توان توقف این ظلم را ندارد؟»

نمی‌دانم اگر امروز سیدجمال‌الدین اسدآبادی زنده بود و انفعال حکومت‌های مسلمان، به‌ویژه حکّام بی‌خاصیت عرب را می‌دید باز هم پیگیر ایدهٔ اتحاد اسلام بود یا چارهٔ کار را در جایی دیگر می‌جست؟