کاردی که به استخوان رسید

در روزهای گذشته تصویری از نامۀ تشکل‌های دانشجویی و دیگر مجموعه‌های دانشگاه خطاب به مسئولانِ بالادستی منتشر شد، مبنی بر اعتراض و انتقاد از چندین مسئله در دانشگاه و عملکردِ مسئولانِ آن.

وضعیتِ دانشگاه‌های سبزوار و به‌خصوص مدیریتِ آن‌ها در چند سالِ اخیر، بسیار موردِ نقد و انتقاد بوده است و شاید این نامۀ دانشجویی، آغازِ دومینویی باشد که جسارت و مطالبه‌گری را به دیگر دانشگاه‌های منطقه نیز سرایت دهد و از زبانِ دانشجویانِ مطالبه‌گر و منتقد، درد و رنجشان را بشنویم! به‌هرحال دانشگاه حکیم سبزواری علاوه بر جامعیت و دارا بودن جمعیتِ بسیار بالای دانشجویی، قوی‌ترین ساختارِ تشکل‌های دانشجویی را داشته است و طبیعتاً تشکل‌ها و مجموعه‌های دانشگاه‌های چون علوم پزشکی، پیام‌نور و آزاد، هنوز به این سطحِ توانایی و قدرت در مطالبۀ حقشان نرسیده‌اند. بعضی از مسائلِ شغلی نیز در چنین دانشگاه‌هایی ممکن است موجب محافظه‌کاری شود.

در نامه‌ای که نمایندگان دانشجویی در دانشگاه حکیم نوشته‌اند، نکته‌ای برجسته خودنمایی می‌کند: تمامِ تشکل‌ها و مجموعه‌ها پایِ آن را امضا کرده‌اند!

شاید خیلی عجیب نباشد که چنین نامه‌ای به امضای شورای صنفی، مجمع اسلامی و انجمن اسلامی برسد! ولی وقتی می‌بینیم که حتی جامعه اسلامی، بسیج برادران و خواهران، دبیر انجمن‌های علمی و حتی دبیر شورای هماهنگی (که مدیر فرهنگی در انتصابِ او نقش دارد) پای آن را امضا کرده‌اند، می‌فهمیم که «کارد به استخوان» رسیده است و مدیریتِ ضعیف و غیرپاسخ‌گو در دانشگاه حکیم، کار را چنان بر این دانشجوهای بومی و غیربومی سخت کرده که این‌چنین کنار هم ایستاده‌اند و مطالبه‌گری می‌کنند!

علاوه بر هزینه‌های معنوی که چنین نامه‌ای برای این نمایندگان دانشجویی خواهد داشت، این‌که چپ و راست، مجمع اسلامی و انجمن اسلامی، بسیج و شورای صنفی، حتی انجمن‌های علمی و کانون‌های فرهنگی، این‌چنین دستِ هم را گرفته‌اند، حکایت از وضعیتِ اسفناکِ دانشگاه دارد و امید داریم که مسئولانِ امر و به‌خصوص نهادهای صاحب تصمیم، هر چه زودتر این وضعیت را معاینه و علاج کنند! با این روش به دانشجویان و جوانانمان یاد داده‌ایم که حقِ خود را صریح، قانون‌مند و بدون تنش و مناقشه مطالبه کنند تا جواب بگیرند.