یک نفر کمتر

تصادف منجر به آتش‌سوزی در محور سبزوار به بردسکن، فوت ۴ عضو یک خانواده را در پی داشت و کابران سبزواری، موجی از همدردی را به خوبی در فضای مجازی ایجاد کرده‌اند. جاده سبزوار به بردسکن، مسیر دسترسی بسیاری از روستاهای شهرستان ششتمد است و تردد بسیاری از شهروندان از این محور کم‌عرض اما شلوغ انجام می‌گیرد.

حوادث تلخ جاده‌ای هر بار زنگ خطری بلندتر می‌نوازند در مورد وضعیت اسفناک تخلفات رانندگی، جاده‌ها و خودروها. تخلفات رانندگی که مسئله فردی است و نیاز به آموزش و کار فرهنگی یا بازدارنده دارد.

در مورد جاده‌ها که هرچه مردم گله و مطالبه می‌کنند، هرچه ما رسانه‌ها مطالبات مردم را فریاد می‌زنیم، انگار نه انگار! باز حداقل نماینده‌ها وعده‌های بی‌نتیجه می‌دهند، از اداره راه که اصلاً صدایی در نمی‌آید! بعضی مدیران هم خودشان کنار ما مطالبه می‌کنند! نمی‌دانیم پس چه کسی قرار است این مطالبه‌ها را پیگیری و محقق کند؟

گاهی بهانه می‌گیرند که بودجه و اعتبار نیست و مانند این‌ها، اما آن کسی که از غرب خراسان رضوی خارج می‌شود، می‌بیند که در استان‌ها و شهرستان‌های مختلف، جاده‌های اصلی در حال ترمیم و تعریض هستند! فقط اینجاست که آب از آب تکان نمی‌خورد. تنها محور در حال تعمیر، مسیر تهران مشهد است که می‌شود حدس زد آن هم از استان مدیریت می‌شود و ربطی به مدیران محلی ما ندارد! وگرنه این همه حادثه و خطر، آیا برای محورهای خراب و خطرناک سبزوار به نقاب، خوشاب، بردسکن و … کوچکترین اتفاق عملی توسط مدیران افتاده است؟

علاوه بر جاده‌ها مسئلهٔ کیفیت خودروهای داخلی هم باز به میان می‌آید. این روزها مناظره میرسلیم و خسروانی در برنامه راه دیگر با اجرای یاشار سلطانی، مورد توجه افکار عمومی قرار گرفته است. میرسلیم و طرفداران انحصار تولید خودرو، معتقدند هزینه سنگین خودرو را باید تحمل کنیم تا از تولید داخل حمایت کنیم. نمی‌دانم این بزرگواران تا الان چهار عضو یک خانواده را در آتش‌سوزی خودرو از دست داده‌اند یا نه؟ ما اگر هم حاضر باشیم برای حمایت از تولید داخل، هزینه اقتصادی بیشتری بدهیم ولی آیا طبیعی است جان عزیزانمان را هم در راه آن اهدا کنیم؟

این تازه ظاهر قضیه است! آنچه «تولید داخل» خوانده می‌شود، صنعتی معیوب است که با وجود نیم قرن حمایت محض، همچنان یک مونتاژ کار است که پراید وانت برآمده از صنعت هفتاد سال پیش را، به خورد مشتری می‌دهد! مدیرانش هم از جنس میرسلیم و بذرپاش و دیگر مدیران سیاسی جریان تندرو هستند که حقوق مدیریت می‌گیرند، نه جوانان و دانشمندان که دلمان خوش باشد از نخبه و مهندس خودی حمایت کنیم!

ما را بس است! تدبیری باید! بخش ملی جای خود، در حوزه محلی حداقل از مدیران درخواست می‌کنیم جای جلسات تکراری و بدون خروجی گاهی هم جمع شوند تصمیمات حسابی بگیرند که تلفات کمتر شود! یک نفر کمتر بمیرد، خودش کلی ارزش دارد!