نشریه‌ی ” هنرمند انقلاب ” ویژه پاسداشت استاد ماستیانی منتشر شد

سبزواریان: نشریه ” هنرمند انقلاب ” ویژه پاسداشت استاد حسین ماستیانی توسط واحد تاریخ شفاهی دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی منتشر شد.

به گزارش “سلام سربدار” در این ویژه نامه گفت و گوهایی با استاد ماستیانی و برخی از شاگردان وی منتشر شده که از جنبه های مختلف به نیم قرن فعالیت های هنری این هنرمند انقلابی پرداخته است.

در بخشی از این ویژه نامه، استاد ماستیانی فعالیت های هنری خود از دوران کودکی تا اوج آن در زمان انقلاب را روایت می کند و در گفتگویی دیگر صحبت های وِیژه ای از هنر انقلابی و شاخصه های آن در فعالیت های هنری سبزوار می گوید.

یادداشت محمد علی فتاحی ثانی پدر شهیدان فتاحی درباره استاد ماستیانی و یادداشت دکتر محمد علی لطفی پدر تئاتر خراسان درباره استاد و مصاحبه هایی با مجتبی مومن، رضا واسعی، سیدرضا مختاری و حسین شمس آبادی از دیگر بخش های این ویژه نامه می باشد.

این نشریه، مستقل از دبیرخانه نکوداشت استاد ماستیانی و با همکاری اسماعیل هاشم آبادی، محمود آهنج، مهدی عابدی و جواد اسماعیل زاده و با عکاسی استاد محمود حیطه و حسین گلزار در ۲۴ صفحه منتشر شده است.

سرمقاله این ویژه نامه با عنوان «به عشق او بود…» در ادامه آمده است:

همه هنرمندان سبزوار با هر تفکری، از او به استادی یاد می کردند و مفتخر بودند که خود را شاگرد ایشان بنامند. پای صحبتهای استاد ماستیانی نشستیم تا از خاطراتشان برایمان بگوید. کمتر اتفاق می افتد که چند صباحی را با استاد بگذرانی و از عشق سخن نگوید. وقتی که استاد از عشق سخن می گوید تنها شاهد مثالش کربلا و عاشوراست. این لحظه ای است که ناخودآگاه اشک حلقه میزند و….

روزهای اول انقلاب است که تصویر امام خمینی(ره)، آیت الله طالقانی، دکتر شریعتی، نقاشی شهادت و نقاشی جهاد سازندگی را با هزینه خودش در ابعاد بزرگ ۴*۷ متر می کشد و در خیابان های اصلی شهر نصب می کند. خودش می گوید که تنها تصویر امام را تمام قد کشیدم. امام معشوق است و باید تمام قد دیده شود. همیشه چهره امام را جدی نقاشی می کرد. اعتقاد داشت که جدیت امام یعنی تبسم. هنوز هم که هنوز است با همان حرارت روزهای انقلاب از امام سخن می گوید.

با این که آثار عظیمی چون تندیس هفت پیکر سربداران، مجسمه حاج ملاهادی سبزواری، مادر و … را خلق کرده است ولی دل در گرو آثار هنری دیگرش دارد. او بهترین، زیباترین و موثرترین اثر هنری خودش را نمایشگاه دفاع مقدس سال ۱۳۶۳ سبزوار می داند که در خیابان مدرس کار کرده است. خودش می گوید: هنر فضاسازی به زیبایی شکل گرفته بود. مبرا از تردید و شک دیداری بود و بیننده در مقام یقین قرار می گرفت. شخصی که نگهبان آن جا بود می گفت؛ پیرزنی آمد و بی توجه به ما از سیم خاردار های اطراف نمایشگاه رد شد و کنار مجسمه ها نشست و گرد و خاک این مادر و بچه را پاک کرد و با گریه می گفت: «پسرم این ها را از زیر آوار در بیاورید.»

استاد هنر دهه شصت را مانند تئاتری می داند که بازیگرانش زندگی واقعی خودشان را روی صحنه بازی می کنند. اگر نقاشی، نقاشی می-کشید، خطاطی، خط می نوشت، خواننده ای، آوازی را می خواند همه از آنچه برسرخودشان آمده بود و در دل داشتند حرف می زدند. برای همین است که هنوز هم دل در گرو آثار هنری سال ۶۳ و ۶۴ خودش دارد و تاسف می خورد که هیچ اثری از آنها نمانده است.

بعد از نیم قرن فعالیت هنری هنوز هم استاد ماستیانی آرزوهایی در دل دارد. تکرار این موضوع نشان دهنده تاکید ایشان بود. او علاقه-مند است که نمایشگاهی از آثار انقلاب و پشت جبهه سبزوار را در غالب مجسمه بسازد. همه آن چه در سبزوار گذشته است ساخته شود تا موزه¬ای باشد گویای تاریخ انقلاب و پشت جبهه در سبزوار. «سرمایه‌ای هزینه شود و یک سالن را در اختیار بگذارند تا این‌ها نمایشگاه انقلاب باشد. شاید فقط من این فکر را می‌کنم و کسی در فکر نیست تا نقش‌های دیروز را زنده کنند و در تاریخ بماند.»

* * *
هنوز که هنوز است عکس امام خمینی(ره) را زیر شیشه کارش نگه داشته است. می گوید: «به عشق او بود که همه آن کارهای هنری را انجام می دادم»