کامنت‌هایی به مثابهٔ مشت‌های گره‌کرده!

• شغل آقا داماد چی هست؟
• کامنت‌گذار هستن!
• یعنی چی‌کار می‌کنن؟
• صبح تا شب که خواب هستن، شبا بعد از شام تا صبح‌ اینستا می‌چرخند کامنت می‌ذارن پای پست‌ها!
• مطلب به درد بخوری هم می‌ذارن؟
• معمولاً تحلیل می‌کنند و نتیجه می‌گیرند که «همه‌ش کار خودشونه» یا «این حناهاتون دیگه رنگی نداره» یا «مقصر پرایده» و گاهی هم کنجکاوی می‌کنند که «ساقی‌ت کیه؟». کشف بزرگی هم دارند که بابتش قراره نوبل بگیرند: «این کارا رو می‌کنن دم انتخابات که مردم بیان پای صندوق»! گاهی هم که حرف خاصی نداره بنویسه و فقط عصبانیه، کامنت فحش می‌ذاره!
• در چه سطح؟
• بستگی داره چقدر خلقش تنگ باشه! از فحش‌های رسمی صداوسیمایی بلده تا انواع فحش‌هایی که اعضای خانواده و اجداد مسئول، مدیر و حتی ادمین رو مورد محبت خودش قرار میده! نخبه است بچه‌مون!
• درآمد هم دارن؟
• فعلاً دارن سرمایه‌گذاری می‌کنن. ماهی ده تومن پول بسته اینترنت میدن. بخشی از هدفشون کار فرهنگی و آگاهی دادن به مردمه!
• در مورد چی آگاهی میدن؟
• همین که «همه‌ش کار خودشونه».
• خسته نباشن!

*

(در فرهنگ سنتی و در سال‌های قدیم که نقش اقتصادی در انحصار مرد بود، آقا داماد را در شب خواستگاری، به شغل و توان تأمین درآمد پایدار ارزیابی می‌کردند. در این روایت، با هدف طنزپردازی از این مدل استفاده کردیم وگرنه نگارنده اعتقادی به نقش‌های سنتی و کلیشه‌های جنسیتی ندارد!)

*

یکی از مهم‌ترین دستاوردهای شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان‌های اینترنتی، ایجاد بستری برای اظهارنظر عمومی است. دیگر مثل دوران روزنامه، رادیو و تلویزیون، صحبت‌ها یک‌طرفه نیست. پای هر مطلبی پر است از اظهارنظرهای مردم و مخاطبان. گفت‌وگو دو طرفه شده و این امکانی بی‌نظیر است برای گفتمان انتقادی!

گاهی اما در یک جامعه که اکثریت مردم اهل مطالعه نیستند، بخش زیادی سواد درست نوشتن ندارند و بسترهای لازم برای ارتقاء سطح آگاهی عمومی برایشان فراهم نشده، همین مجموعه نظرات بستری می‌شوند برای نمایش یک فاجعه: جمله‌های پر از غلط دستوری، بدون فعل، پر از اشکال املایی، نامفهوم، نظرات تکراری و سطحی نازل از تحلیل، فحاشی و هیجانات احساسی و …

فضای مجازی بستر خوبی است برای سهیم شدن و انتشار محتوا، اما مطالب فست‌فودی فضای مجازی و عکس نوشته‌های کوتاه و شعاری، فکر و اندیشه را عمیق نمی‌کند! اگر شب و روز داده‌هایمان را از اینستاگرام بگیریم و اسیر این محتواهای سطحی باشیم، نگاهمان هم همان‌طور سطحی خواهد ماند!

همچنان بهترین ابزار تعمق و تفکر، کتاب و مقاله یا مناظره و مباحثه‌های جدی است! سطحی‌نگری و اظهارنظر در تمام زمینه‌ها بدون داشتن پشتوانه فکری و اطلاعات، فاجعه‌ای رقم می‌زند که گاهی شکل کاریکاتوری به خود می‌گیرد و به طنز شبیه‌تر است تا به کامنت و نظر جدی در واکنش به مطلب!